Το εργο ξεκίνησε από την ιδέα της κατασκευής ενός κόσμου, αποτελούμενου από σχέδια που μπορούν να θεωρηθούν ως ανεξάρτητα κομμάτια, αλλά είναι επίσης συνδεδεμένα μεταξύ τους. Το θέμα του εργου βασίζεται στην αναζήτηση του τρόμου. Ο αληθινός τρόμος προέρχεται από μέσα μας. Βρίσκεται στη φύση μας, στο μυαλό μας, στη θνητότητά μας. Αυτές ήταν οι σκέψεις που καθοδήγησαν στην αναζήτησή για την φρίκη. Παρόλο που δεν είναι βεβαιο αν η φρικη αποτελει ακομα σημειο ενδιαφέροντος του δημιουργο, αυτό που τον ενδιαφέρει τελικά είναι η αποδόμηση. Η αφαίρεση αυτού του λεπτού και φορμαλιστικού πέπλου της τάξης. Υπο αυτό το πρισμα, άδικιμενα μωρά τρέχουν τραυματισμένα μέσα από ένα σκοτεινό δάσος, χωρίς να ξέρουν πού πηγαίνουν ή αν θα είναι ευτυχισμένα εκεί. Υψηλά πάνω από αυτά, απρόσωπα, ανθρώπινα κτίρια-ιδρύματα σχεδιασμένα από μωρά, αλλα προφανώς όχι σχεδιασμένα για μωρά. Ο καλλιτεχνης βρίσκει το χιούμορ σε αυτήν την κατάσταση την αγνη μερια ενος προσωπου μια απολυτη ομορφια.